پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

خواهر تخریبچی شهید مفقود الجسد " هادی رجب نسب " به بیان خاطره ای ازخداحافظی وی پرداخته است که خواندن آن نکات قابل تأملی را در بر دارد.

او می رفت در حالی که مادرهم چنان نظاره گر قدم هایش بود. وقتی می خواست برود نگاهش، نگاه خاصی بود، غریبانه، انگار نگاهش پر بود از حرف های ناگفته، دلواپسی، اما مصممِ رفتن ... روزهای آخر سرد زمستان بود ... گاه گداری از برنگشتنش حرف میزد، رفتنی که بازگشتی نداشت. در نامه ای به برادر کوچکش نوشت : "می خواهم برایت از والفجر چهار که شهید شدن پانزده نفر از نزدیک ترین دوستانم بود تعریف کنم. محمود جان امروز صبح ساعت هشت بود که دلم غمگین و منتظر، لحظه شماری عملیات می کردم، ناگهان هواپیماهای عراقی دور پادگان را بمب باران کردند، در همین حین برادرانم مشغول وضو و به آسمان خیره شده بودند و من در حالی که بالای ساختمان بودم، پدافند ها شروع به شلیک کردن که سر و صدای عجیبی ایجاد شده بود...