پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

وقت شام شده بود. فاصله ی مقر ما تا عقبه خیلی نزدیک نبود؛ برای همین تدارکات لشکر به اندازه ی یکی دو شب، سهمیه ی کنسرو بهمان داد تا غذای گرم از راه برسد. تا این دو روز تمام بشود، انگاری بیست روز گذشت. یکی از همان شب ها، توی مقّرِ فرماندهی گروهان 1، همراه ده دوازده نفر از بچه ها، دور سفره ی شام جمع بودیم.

یک روز گلوله ی عراقی ها، به چراغ توپ واحد ما خورد و چراغ از هم پاشید. یکی از بچه ها که کنار توپ نشسته بود، چشم اش را گرفت و گفت: ـ آی چشم ام! ترکش خورد. بعد روی زمین غلتید و ناله کرد. همه دورش جمع شدیم. به زور دستش را از روی چشمش جدا کردیم. یکهو دیدیم، سالم است. بعد غش غش شروع کرد خندیدن. فرمانده نزدیک آمد و یک سیلی آبدار زد زیر گوشش و گفت: ـ ما را مسخره کردی؟ سرباز جواب داد: فرمانده چرا میزنی؟ این توپ بیچاره که نمی تواند بگوید: «آی چشمم!» من به جاش گفتم.

... برگرفته از جنگ و درنگ ...

در منطقه فکه، پیکر شهید ۱۶ ـ ۱۷ ساله‌ای را پیدا کردم که زیر لباسش برجسته بود؛ وقتی دکمه‌هایش را باز کردم یک کتاب و دفتر زیر لباس گذاشته بود. کتابى که ۱۰ سال تمام، با شهید همراه بوده است، کتاب فیزیک بود.

در یکى از روزها، در منطقه عملیاتى «والفجر یک» در ارتفاع ۱۱۲ فکه، محورى که نیروهاى گردان خندق لشکر ۲۷ حضرت رسول صلى‌الله علیه و آله و سلم، عملیات کرده بودند، صحنه بسیار عجیبى دیدم که برایم جالب و تکان دهنده بود. از دور پیکر شهیدى را دیدم که آرام و زیبا روى زمین دراز کشیده و طاق باز خوابیده بود؛ سال ۷۲ بود و حدود ۱۰ سال از شهادتش مى‌گذشت؛ نزدیک که شدم، از قد و بالاى او تشخیص دادم که باید نوجوانى باشد حدود ۱۶ ـ ۱۷ ساله.

بر روى پیکر، آنجا که زمانى قلبش در آن مى‌تپیده، برجستگى‌اى نظرم را به خود معطوف کرد؛ جلوتر رفتم و در حالى که نگاهم به پیکر استخوانى و اندام اسکلتى‌اش بود، در گودى محل چشمانش، معصومیت دیدگانش را مى‌خواندم، آهسته و با احتیاط که مبادا ترکیب استخوان‌هایش بهم بریزد، دکمه‌هاى لباس را باز کردم؛ در کمال حیرت و تعجب، متوجه شدم یک کتاب و دفتر زیر لباسش گذاشته بوده؛ کتاب پوسیده را که با هر حرکتى، برگ برگ و دستخوش باد مى‌شد، برگرداندم؛ کتابى که ۱۰ سال تمام، با شهید همراه بوده است، کتاب فیزیک بود.

یک دفتر که در صفحات اولیه آن بعضى از دروس نوشته شده بود؛ خودکارى که لاى دفتر بود، ابهت خاصى به آنچه مى‌دیدم، مى‌داد؛ نام شهید بر روى جلد کتاب نوشته بود.

مسئله‌اى که برایم خیلى جالب بود، این بود که او قمقمه و وسایل اضافى همراه خود نیاورده و نداشت، ولى کسب علم و دانش آن قدر برایش مهم بوده که در بحبوحه عملیات، کتاب و دفترش را با خود جلو آورده بوده تا هرجا از رزم فراغتى یافت، درسش را بخواند.

شهید محسن غروقی در بخشی از نامه‌اش به امام (ره) آورده است که «کاش توانایی آن را داشتم که کوچکترین خدمتی به دین و اسلام راستین می‌کردم؛ ای کاش سعادت آن را داشتم که در راهت جان بدهم و جانم را فدایت کنم.»

محسن غروقی، دانش‌آموز شهیدی است که ضمن نامه‌ای قبل از شهادتش به امام خمینی (ره) این‌گونه نوشته است:

«ای امام (ره)، ای نائب مهدی (عج) و ای بت‌شکن زمان و ای تو سرنگون کننده ستمکاران و ای یاور مستضعفان؛ اکنون که سعادت پیدا کرده‌ام که برایت نامه بنویسم و اکنون که برایت نامه می‌نویسم، تو در قلب منی و تو روح و وجود منی، همیشه آرزوی دیدار تو را می‌کردم و بالاخره دیدمت و معشوقم را یافتم.

ای امام (ره)، ای قلب تپنده ملت، کاش توانایی آن را داشتم که کوچکترین خدمتی به دین و اسلام راستین می‌کردم. ای کاش سعادت آن را داشتم که در راهت جان بدهم و جانم را فدایت کنم.

ای کاش می‌توانستم مانند آن جوانی که نارنجک به کمرش می‌بندد و به زیر تانک‌های دشمنان اسلام می‌رود به جبهه‌ها بروم. شاید گوشه‌ای از دامن پرفروغ اسلام را چنگ بزنم و سعادتی پیدا کرده و شهادت را با دل و جان پذیرا باشم.

ای امام (ره)، ای رهبر انقلاب کبیر ایران؛ از تو می‌خواهم که به مهدی صاحب‌الزمان (عج) بگویی که نظر لطفش را به جبهه‌های حق علیه باطل بیندازد و پیروزی اسلام را هر چه نزدیک‌تر کند.

ای امام، دیگر توانایی و قدرت آن‌ را ندارم که سخنی برایت بگویم، فقط پیروزی نهایی اسلام را از خدای تعالی خواهانم.

روح و قلب منی خمینی (ره)،

از طرف کوچکترین خدمتگزار به اسلام

– فرزند کوچکت محسن غروقی – دانش‌آموز»

گوشش را گرفت و پیاده اش کرد و گفت: بچه این دفعه چهارمه که پیاده ات می کنم. گفتم نمی شه. برو. گریه کرد، التماس کرد ولی فایده نداشت. یواشکی رفته بود. از پنجره، از سقف، هر دفعه هم پیدایش کرده بودند. خلاصه نذاشتن سوار قطار بشود. توی ایستگاه قم مأمور قطار خم شد قطار رو چک کنه... دیده بود پسر نوجوانی به میله های قطار آویزان است. با لباس های پاره و دست و پای روغنی و خونی. دیگر دلشان نیامد برش گردانند.