پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

رضایت نامه را گذاشت جلوی مادرش...

- چه امضاء بکنی چه نکنی من میرم! اگه امضاء نکنی من خیالم راحت نیست ...

شایدم جنازه ام پیدا نشه! در دل مادر آشوبی به پا شد ...

رضایت نامه را امضاء کرد ... پسر از شدت ذوق، سر به سر مادرش میگذاشت ...

- جنازه ام رو که آوردند یه وقت خودت رو گم نکنی. بیهوش نشیا! چادرت رو هم محکم بگیر!

پشت سرهم خواهش و تمنا. دیگر کلافه شده بودم. فکر کردم راهش مخالفت نیست. باید جلوی پایشان سنگ بیندازم. گفتم: "اگر سه بار از این قله بالا رفتید و برگشتید می برمتون" کاری نمیشد کرد. بنیه شان ضعیف بود. چند روز بیشتر نبود که امتحان های مدرسه شان تمام شده بود و آمده بودند. عملیات هم شوخی بردار نبود. دیگر خواهش و تمنایشان قطع شد. اعصاب من هم برگشت سر جایش. رفتم توی سنگر که یکی از بچه ها آمد و گفت: " شما چی به این دو نفر گفتید مثل بز افتادن به جان کوه؟" فکر نمی کردم قبول کنند. رفتند و برگشتند. سه بار!

دیدم نشسته کنار جاده و کتابی می خواند. گفتم: " بچه اینجا چه کار می کنی؟ " گفت: " گردانم رو گم کردم. " گفتم: " اون چیه توی دستت؟ " نشانم داد. کتاب انگلیسی دوم دبیرستان بود. گفتم: " توی این وضعیت جای زبان خوندنه!؟ " گفت: " از بیکاری بهتره " سوارش کردم و رساندمش به گردانش.

راه مدرسه اش دور بود. همکلاسی هایش با ماشین می رفتند. اون موقع روزی دوازده ریال پول تو جیبی به او می دادیم تا بتواند هم خودش را اداره کند و هم به مدرسه برود. با این که پول کمی بود اما این بچه هیچ وقت شکایتی نداشت. مدتی که گذشت متوجه شدیم که اسدالله زودتر از ساعت همیشگی از خانه بیرون می رود و تا مدرسه پیاده روی می کند. علت کارش را متوجه نشدیم تا این که یک روز خواهر کوچکش مریض شد. پول کافی برای دوا درمانش در خانه نبود. وقتی اسد الله متوجه این موضوع شد رفت و مقداری پول آورد و گفت اینها را برای روزی مثل امروز پس انداز کرده بودم. طفلکی پیاده مدرسه می رفت تا همان دوازده ریال را هم پس انداز کند.

منبع: کتاب شهیدان این گونه بودند ج 1 ص 38

یک روز گرم تابستان با مهدی و چندتا از بچه های محل، سه تا تیم شده بودیم و فوتبال بازی می کردیم. تیم مهدی یک گل عقب بود. عرق از سر و روی بچه ها می ریخت. بچه ها به مهدی پاس دادند، او هم فرصت خوبی برای خودش فراهم کرد و تو همین لحظه حساس به یک باره مادر مهدی آمد روی تراس خانه شان که داخل کوچه بود و گفت مهدی جان! آقا مهدی! برای ناهار نون نداریم، برو از سر کوچه نون بگیر مادر. مهدی که توپ رو نگه داشته بود دیگه ادامه نداد. توپ رو به هم تیمی اش پاس داد و دوید سمت نانوایی.

منبع: کتاب یادگاران ص 2