پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

شهید «محمدرضا فرجادی کوشا» تاریخ 20 خرداد 1347 پای به عرصه گیتی نهاد. درپی تربیت اسلامی در محیط خانواده به سوی مسجد روی آورد و نجوای دلنشین قرآن و فریاد پرصلابت تکبیرش هنوز در یاد و خاطره نمازگزاران مسجد المهدی (عج) محله باغ خزانه تهران مانده است. سرانجام در فروردین سال 1360 در سن 13سالگی به آرزوی خود دست یافت و به عضویت بسیج درآمد و در زمینه امور تبلیغات به فعالیت پرداخت و این مسئولیت را تا زمان شهادت بی‌وقفه ادامه داد. برای عزیمت به جبهه‌ها و پیوستن به جمع رزمندگان، بارها از طریق مراکز مختلف اعزام اقدام کرد و هر بار به دلیل کمی سن با مخالفت مسئولین مواجه می شد، او نیز مانند بسیاری از هم‌سن و سالهای خودش با دستکاری شناسنامه خود و افزودن 2 سال به سنش، با گریه و خواهش توانست موافقت مسئولین اعزام را به دست آورد و در بهمن سال 1361 به خیل عظیم رزمندگان در جبهه‌های غرب کشور پیوست و در ارتفاعات قصر شیرین در خطوط پدافندی به عنوان بی‌سیم‌چی به انجام تکلیف پرداخت. شهید «کوشا» به تاریخ 27 اردیبهشت 1362، در منطقه قصرشیرین به فیض عظمای شهادت نائل آمد و به جمع یاران شهیدش ملحق گشت.

... برگرفته از کیهان ...

تعداد مجروحین بالا رفته بود. فرمانده از میان گرد و غبار انفجارها دوید طرفم و گفت: " سریع بی سیم بزن عقب. بگو یک آمبولانس بفرستند، مجروحین را ببرد! " شَستیِ گوشیِ بی سیم را فشار دادم. به خاطر اینکه پیام لو نرود و عراقی ها از خواسته مان سر در نیاورند. پشت بی سیم باید با کد حرف می زدیم. گفتم: " حیدر حیدر رشید " چند لحظه صدای فِش فِش به گوشم رسید.

بعد صدای کسی آمد: - رشید بگوشم. - رشید جان حاجی گفت: یک دلبر قرمز بفرستید!

-هه هه دلبر قرمز دیگه چیه؟

-شما کی هستی؟ پس رشید کجاست؟

- رشید چهار چرخش رفته هوا. من در خدمتم.

-اخوی مگه برگه کد نداری؟

- برگه کد دیگه چیه؟ بگو ببینم چی می خوای؟

دیدم عجب گرفتاری شده ام. از یک طرف باید با رمز حرف می زدم،

از طرف دیگر با یک آدم شوت طرف شده بودم.

- رشید جان از همان ها که چرخ دارند!

- چه می گویی؟ درست حرف بزن ببینم چه می خواهی؟

- بابا از همان ها که سفیده.

- هه هه نکنه تُرُب می خوای.

- بی مزه! بابا از همان ها که رو سقفش یک چراغ قرمز داره.

- د ِ لامصب زودتر بگو که آمبولانس می خوای!

کارد می زدند خونم در نمی آمد.

هر چه بد و بیراه بود به آدم پشت بی سیم گفتم...

مرید حاج‌همت

علی‌اکبر برادری

شهید امرالله معروف‌وند متولد 1347 از طریق لشگر 27 محمد رسول‌الله (ص) به جبهه جنوب اعزام شد و در اسفند 62 در حالی که 15 سال بیشتر از عمرش نگذشته بود، در عملیات خیبر و در جزیره مجنون به درجه رفیع شهادت رسید. پیکر مطهر این شهید پس از 31 سال در منطقه زبیدات در عمق 50 کیلومتری خاک عراق تفحص شد و پس از طی تحقیقات لازم و انجام آزمایش دی‌ان‌ای شناسایی و به خانواده معظم ایشان تحویل داده‌شد. این شهید والامقام در تاریخ 1393/12/13 همزمان با سالروز شهادت حضرت فاطمه زهرا (سلام‌ الله علیها) تشییع و در گلزار شهدای یافت‌آباد به خاک سپرده شد، متن پیش رو گفت‌ و گویی است با مادر بزرگوار شهید امرالله معروف‌وند.

آغاز راه عشق!

پسرم سال 61 برای اولین‌بار به جبهه رفت. آن موقع 14 ساله بود. حدود سه ماه بعد در عملیات والفجر مقدماتی مجروح شد و در بیمارستانی در اهواز تحت معالجه قرار گرفت. مجروحیتش را از ما مخفی می‌کرد. گاهی می‌آمد تهران به ما سر می‌زد و برمی‌گشت. فعالیتش در پایگاه بسیج مسجد هم خیلی زیاد بود. یک‌بار که آمده بود، من دیدم لباس بسیجی‌اش پاره شده است. دیگر خیلی بی‌تاب شدم. هرچه اصرار کردم که بگوید چه اتفاقی افتاده نمی‌گفت. وقتی که دید من اینقدر اضطراب دارم، بالأخره ماجرا را تعریف کرد و جای زخم بدنش را نشان داد. گفتم الهی مادر فدایت شود. تو زخمت این‌قدر شدید بود و هیچی نمی‌گفتی؟ گفت؛ مادر تو باید شجاع باشی. این که چیزی نیست. نمی‌دانی بچه‌ها در عملیات دست و پایشان قطع شده بود. بعضی‌ها چشم‌هایشان را تخلیه کرده بودند. یک ترکش که دیگر اهمیتی ندارد...

کـوچـک بـود. هـر چقـدر گشتنــد، لبــاس بسیجـی بـه انــدازه او پیــدا نمـی شــد.

می ترسید نگذارند به جبهه برود. می ترسید برش گردانند. ساکش را زیر و رو کرد.

***

کمی بزرگ تر به نظر می رسید.

تمام لباس هایش را، زیر لباس بسیجی پوشیده بود.

قسمتی از وصیت نامه شهید:

خدایا! بارالها، معبودا، معشوقا، مولایم! من ضعیف و ناتوانم؛ دوست دارم چشم هایم را دشمن در اوج دردش در کردستان از حدقه درآورد و دست هایم را در تنگه چزابه قطع کند؛ پاهایم را در جزیره مجنون دفن کند و قلبم را در سومار، آماج رگبارهایش قرار دهد و سرم را در شلمچه از تن جدا نماید؛ تا در کمال فشار و آزار، دشمنان مکتبم ببینند که اگرچه چشم ها و دست ها و پاها و قلب و سینه و سرم را گرفته اند، اما یک چیز را نتوانسته اند بگیرند. و آن ایمانم و هدفم است و عشقی که به معشوقم دارم. خدایا! من بنده گناهکاری هستم که به درگاهت روی آورده ام. من خالص نبودم، خدایا با این همه گناه باز به رحمت تو امیدوارم. خدایا! از تو می خواهم از رحمت هایی که به شهدا ارزانی داشته ای و مقام والایی که به آنها عطا کرده ای، مرا هم بهره مند سازی و تحت رحمت خود قرار دهی. اگر توفیق شهادت یافتم، برادرم را به سنگر من بفرستید تا به فرموده های امام امت جامه عمل بپوشد.