پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

پشت سرهم خواهش و تمنا. دیگر کلافه شده بودم. فکر کردم راهش مخالفت نیست. باید جلوی پایشان سنگ بیندازم. گفتم: "اگر سه بار از این قله بالا رفتید و برگشتید می برمتون" کاری نمیشد کرد. بنیه شان ضعیف بود. چند روز بیشتر نبود که امتحان های مدرسه شان تمام شده بود و آمده بودند. عملیات هم شوخی بردار نبود. دیگر خواهش و تمنایشان قطع شد. اعصاب من هم برگشت سر جایش. رفتم توی سنگر که یکی از بچه ها آمد و گفت: " شما چی به این دو نفر گفتید مثل بز افتادن به جان کوه؟" فکر نمی کردم قبول کنند. رفتند و برگشتند. سه بار!

دیدم نشسته کنار جاده و کتابی می خواند. گفتم: " بچه اینجا چه کار می کنی؟ " گفت: " گردانم رو گم کردم. " گفتم: " اون چیه توی دستت؟ " نشانم داد. کتاب انگلیسی دوم دبیرستان بود. گفتم: " توی این وضعیت جای زبان خوندنه!؟ " گفت: " از بیکاری بهتره " سوارش کردم و رساندمش به گردانش.

هر کدام یک گوشه سنگر نشسته بودند، کاغذ به دست. یکی خاطره می نوشت، یکی وصیت نامه؛ او ولی معادله های مثلثاتی کتابش را حل می کرد.

یک روز با عباس سوار موتور سیکلت بودیم. تا مقصد چند کیلو متری مانده بود. یکدفعه عباس گفت: دایی نگه دار! متوجه پیر مردی شدم که با پای پیاده توی مسیر می رفت. عباس پیاده شد و از پیرمرد خواست که پشت سر من سوار موتور شود. بعد از سوار شدن پیرمرد به من گفت دایی جان شما ایشان را برسون من خودم پیاده بقیه راه رو میام. پیرمرد رو گذاشتم جایی که میخواست بره. هنوز چند متری دور نشده بودم که دیدم عباس دوان دوان رسید. نگو برای آنکه من به زحمت نیفتم، همه مسیر را دویده بود.

منبع: کتاب آسمان ص 27

راه مدرسه اش دور بود. همکلاسی هایش با ماشین می رفتند. اون موقع روزی دوازده ریال پول تو جیبی به او می دادیم تا بتواند هم خودش را اداره کند و هم به مدرسه برود. با این که پول کمی بود اما این بچه هیچ وقت شکایتی نداشت. مدتی که گذشت متوجه شدیم که اسدالله زودتر از ساعت همیشگی از خانه بیرون می رود و تا مدرسه پیاده روی می کند. علت کارش را متوجه نشدیم تا این که یک روز خواهر کوچکش مریض شد. پول کافی برای دوا درمانش در خانه نبود. وقتی اسد الله متوجه این موضوع شد رفت و مقداری پول آورد و گفت اینها را برای روزی مثل امروز پس انداز کرده بودم. طفلکی پیاده مدرسه می رفت تا همان دوازده ریال را هم پس انداز کند.

منبع: کتاب شهیدان این گونه بودند ج 1 ص 38