پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

پدرش بالای سرش بود. قول داده بود مواظبش باشد و الّا اجازه نمی دادم یک بچه 13 ساله آن جا بماند. عازم امّ الطویل بودیم، با نگرانی به قامت کوچکش نگاه کردم... - فکر نمی کنم روحیه شلمچه رو داشته باشی! خنده زیرکانه ای تحویلم داد و گفت: فلفل نبین چه ریزه! بشکن ببین چه تیزه!

شب عملیات وقتی فهمید مشکلی پیش اومده و فرصتی برای باز کردن معبر نیست، اولین کسی بود که آمد و گفت میخواهد معبر را باز کند. چند قدم دوید به سمت میدان مین ایستاد! همه فکر کردیم ترسیده! کسی گفت: خب این طفلک فقط 13-14 سالشه....! برگشت به سمت ما... پوتین هایش را در آورد و گفت: این ها نو اند! و به سمت میدان مین دوید...

اندازه پسر خودم بود. 13-14 ساله، وسط عملیات یه دفعه نشست. گفتم: حالا چه وقت استراحته بچه؟! گفت: بند پوتینم شل شده ... می بندم و راه میفتم ... نشست ... اما دیگه بلند نشد ... هر دو پایش تیر خورده بود ... برای روحیه ما چیزی نگفته بود ...

رضایت نامه را گذاشت جلوی مادرش...

- چه امضاء بکنی چه نکنی من میرم! اگه امضاء نکنی من خیالم راحت نیست ...

شایدم جنازه ام پیدا نشه! در دل مادر آشوبی به پا شد ...

رضایت نامه را امضاء کرد ... پسر از شدت ذوق، سر به سر مادرش میگذاشت ...

- جنازه ام رو که آوردند یه وقت خودت رو گم نکنی. بیهوش نشیا! چادرت رو هم محکم بگیر!

جبهه که آمد گفتند بچه است؛ امدادگر بشود. هرکس می افتاد داد می زد: "امدادگر... امدادگر...!" اگر هم خودش نمی توانست، دیگرانی که اطرافش بودند داد میزدند: "امدادگر... امدادگر...!" خمپاره که منفجر شد؛ او افتاد، اما دیگران نمی دانستند چه کسی را صدا بزنند، اما خودش می گفت: "یا زهرا... یازهرا"