پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

گوشش را گرفت و پیاده اش کرد و گفت: بچه این دفعه چهارمه که پیاده ات می کنم. گفتم نمی شه. برو. گریه کرد، التماس کرد ولی فایده نداشت. یواشکی رفته بود. از پنجره، از سقف، هر دفعه هم پیدایش کرده بودند. خلاصه نذاشتن سوار قطار بشود. توی ایستگاه قم مأمور قطار خم شد قطار رو چک کنه... دیده بود پسر نوجوانی به میله های قطار آویزان است. با لباس های پاره و دست و پای روغنی و خونی. دیگر دلشان نیامد برش گردانند.

زمانی آیت الله جوادی آملی جبهه مشرف شده بودند تا ملاقاتی با بسیجیان داشته باشند.

در میان رزمندگان نوجوان باصفایی بود که ۱۴ سال داشت. پایین ارتفاع چشمه ای بود و باران گلوله از سوی عراقی ها می بارید. لذا فرماندهان گفتند برای وضو هم به آنجا نروید. بالا بنشینید و همانجا تیمم کنید.

هنگامی که آیت الله جوادی تشریف آوردند، دیدند که آن نوجوان ۱۴ ساله داشت به سمت چشمه می رفت برای وضو. بسیجیان هر چه فریاد زدند نرو خطرناک است، آن نوجوان گوش نکرد.

آخر متوسل شدند به این عالم وارسته، حضرت آیت الله جوادی آملی که آقا! شما کاری بکنید. آقا نوجوان را صدا کردند که عزیزم کجا می روی؟ گفت میروم پایین وضو بگیرم.

گفتند پسر عزیزم! پایین خطرناک است. فرماندهان گفتند می توانی تیمم کنی. شما تکلیفی ندارید. همان نماز با تیمم کافی است.

نوجوان نگاهی بسیار زیبا به چشمان مبارک این عارف بزرگوار کرد و لبخند زیبایی زد و گفت بگذارید حاج آقا نماز آخرمان را با حال بخوانیم و رفت وضو گرفت و یک نماز باحالی خواند و برگشت.

دقایقی بعد قرار بود عده ای از بسیجیان بروند جلو و با عراقی ها درگیر شوند. اتفاقا یکی از آنها همین نوجوان ۱۴ ساله بود. یکی دو ساعت بعد آیت الله جوادی را صدا کردند و گفتند حاج آقا بیاید پایین ارتفاع. دیدند جنازه ی آوردند. آیت الله جوادی آملی نشستند و دیدند همان نوجوان با همان لبخند زیبا پرکشیده و رفته.

آیت الله جوادی آملی کنار جنازه اش روی خاک نشستند، عمامه از سر برداشتند و خاک بر سر مبارکشان ریختند و گفتند :

جوادی! فلسفه بخوان. جوادی! عرفان بخوان. امام به اینها چه یاد داد که به ما یاد نداد؟!

من به او می گویم نرو و او می گوید بگذار نماز آخرم را با حال بخوانم. تو از کجا می دانستی که این نماز، نماز آخر توست!؟

تعداد مجروحین بالا رفته بود. فرمانده از میان گرد و غبار انفجارها دوید طرفم و گفت: " سریع بی سیم بزن عقب. بگو یک آمبولانس بفرستند، مجروحین را ببرد! " شَستیِ گوشیِ بی سیم را فشار دادم. به خاطر اینکه پیام لو نرود و عراقی ها از خواسته مان سر در نیاورند. پشت بی سیم باید با کد حرف می زدیم. گفتم: " حیدر حیدر رشید " چند لحظه صدای فِش فِش به گوشم رسید.

بعد صدای کسی آمد: - رشید بگوشم. - رشید جان حاجی گفت: یک دلبر قرمز بفرستید!

-هه هه دلبر قرمز دیگه چیه؟

-شما کی هستی؟ پس رشید کجاست؟

- رشید چهار چرخش رفته هوا. من در خدمتم.

-اخوی مگه برگه کد نداری؟

- برگه کد دیگه چیه؟ بگو ببینم چی می خوای؟

دیدم عجب گرفتاری شده ام. از یک طرف باید با رمز حرف می زدم،

از طرف دیگر با یک آدم شوت طرف شده بودم.

- رشید جان از همان ها که چرخ دارند!

- چه می گویی؟ درست حرف بزن ببینم چه می خواهی؟

- بابا از همان ها که سفیده.

- هه هه نکنه تُرُب می خوای.

- بی مزه! بابا از همان ها که رو سقفش یک چراغ قرمز داره.

- د ِ لامصب زودتر بگو که آمبولانس می خوای!

کارد می زدند خونم در نمی آمد.

هر چه بد و بیراه بود به آدم پشت بی سیم گفتم...

بسم‌ الله الرحمن الرحیم

با درود فراوان به رهبر کبیر انقلاب اسلامی امام خمینی و امت حزب‌الله و همیشه بیدار که ان‌شاءالله امید است با تبعیت از بزرگ آیت خدا و ولی امر خود و به یاری منجی عالم بشریت امام مهدی (عج) زمین را از لوث مستکبرین و جباران، پاک و پرچم عدالت‌گستر توحید را بر سراسر خاک به اهتزاز درآورند. سلام بر پدر و مادر عزیزم و تمام پدر و مادرانی که جگرگوشه‌های خویش را برای احیای اسلام و انقلاب اسلامی به قربانگاه عشق فرستادند تا ضمن لبیک گفتن به امر امام حسین (ع) و لبیک گفتن به ندای حسین زمان، خمینی بت‌شکن خون سرخ خویش را به پای اسلام عزیز بریزند؛ زیرا امام حسین (ع) آن سید مظلومان عالم به ما آموخته است در آنجایی که اسلام در خطر است جان خویش را باید فدا کرد. پس ای پدر و مادر و ای عالَم و ای دنیای روان به سوی تاریکی‌ها، بیاموزید از مولایمان شیوه زندگی را که همانا او فرموده است: " ان‌الحیاهًْ عقیدهًْ و الجهاد ". و اما سخن خود... پدر و مادر عزیزم، امیدوارم که همیشه رضای خدا را در نظر داشته باشید. پدر و مادرم هدفم از این که به جبهه اعزام شدم، فقط رضای خداوند و دفاع از مسلمین و یاری کردن حسین زمان، خمینی بت‌شکن و وظیفه شرعی که به گردن داشتم، بود. امیدوارم که هیچ ناراحتی در وجودتان پیدا نشود و اگر گریه می‌کنید به یاد حسین و مظلومیت او گریه کنید. صبر و بردباریتان برای خدا باشد. از کسانی که من آنها را مورد اذیت و رنج قرار دادم می‌خواهم که مرا ببخشند. همیشه پشتیبان ولایت‌فقیه باشید. من که هنوز نتوانستم امام خود را درست بشناسم ولی می‌دانم که ولی‌ امر زمان است. دعا به جان ایشان یادتان نرود. در اینجا سخن خود را تمام می‌کنم و از خدا می‌خواهم که: خدایا خدایا تا انقلاب مهدی خمینی را نگهدار. رزمندگان اسلام نصرت عطا بفرما.

62/11/29

... برگرفته از کیهان ...

ته صف بودم. به من آب نرسید...

بغل دستیم لیوان آب را داد دستم.

گفت من زیاد تشنه ام نیست. نصفش را تو بخور...

فرداش شوخی شوخی به بچّه ها گفتم از فلانی یاد بگیرید.

دیروز نصف آب لیوانش را به من داد.

یکی گفت لیوان ها همه اش نصفه بود.