پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

چفیه ی یه رزمنده رو اشتباهی برداشتند .... داد زد:

حوله، لحاف، زیر انداز، رو انداز، دستمال، شماسک،

کلاه، کمربند، جا نماز، سایه بون، کفن، جانونی،

باند زخم، تور ماهی گیری.... همه رو بردن...! :)

یک تانک افتاده بود دنبالش. معلوم نبود چطوری آن جلو مانده؛ آرپی جی زن ها را صدا زدند. 

آنقدر شلیک کردند که تانک منفجر شد. پسر که به خاکریز رسید، پرسیدیم کجا بودی؟ 

 گفت: " دیشب که رفتیم جلو، خوابم برده بود. تقصیر مادرمه؛ 

از بس به ما زور می کرد سر شب بخوابیم، بد عادت شدیم. "

در گیرودار یکی از عملیات ها، ترکشی به گوش هادی صادقی (بعدها شهید شد) اصابت کرد و کمی آن را خراش داد. از سوزش جراحت، ناله می کرد. بچّه های رزمنده، دورش را گرفته بودند و هر کدام یک جورایی دلداری اش می دادند، اما شدّت دردش آن قدر زیاد بود که این دلداری دادن ها هم افاقه نمی کرد تا این که زالپولی از راه رسید. متوجّه ماجرا که شد، رو به صادقی گفت: ـ وقتی شیطنت می کنی و رو در روی عراقی ها می ایستی، انتظار داری آن ها دست روی دست بگذارند و شاهد ماجرا باشند؟ نه، آقا از این خبرها نیست! بعد هم گفت: ـ اگر یک بار دیگر شلوغ کنی، می گویم صدّام آن یکی گوشَت را هم بِبُرد. با آن که درد داشت، ولی همراه با بچّه ها از این حرف شهید زالپولی زد زیر خنده.

برگرفته از کتاب خاطرات پرتغالی - جواد صحرایی

... برگرفته از جنگ و درنگ ...