پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

... برای دریافت اندازه اصلی، بر روی تصاویر تلیک نمایید ...

دوره آموزشی تمام شد. قرار شد نیروها را تجهیز کنند؛ یعنی اسلحه و مهمات تحویل بگیرند. هر کس هر اسلحه ای دوست داشت می گفت؛ اسمش را می نوشتند و همان اسلحه را به او تحویل می دادند. ‏همرزم شهید صافی؛ محمد پرور می گوید: «‏حسین گفت: من تیربار می خواهم؛ در صورتی که بیشتر افراد اسلحه سبک درخواست کرده بودند. به او گفتم: حسین اسلحه تیربار خیلی سنگین است؛ برای تو مشکل است. گفت: من می توانم.

حسین خیلی خوشحال بود و از اینکه در کنگان از رفتن او به جبهه جلوگیری نکردند؛ در پوست خود نمی گنجید. صندلی او و همرزمش محمد پرور کنار هم بود. غروب شده بود که به بسیج بوشهر رسیدند و آنها را در نمازخانه سپاه جای دادند. ‏صبح با صدای اذان همه بیدار شدند. نماز را به جماعت خواندند. ساعت 8:30 ‏صبح، بار دیگر نیروها با بدرقه پرشور مردم بوشهر از بسیج مرکزی بوشهر، در خیابان سنگی به راه افتادند؛ مقصد بعدی شیراز بود.

بعد از تشکیل بسیج؛ بیشتر اوقات را در بسیج می گذراند و نگهبانی در بسیج کار هر شب او بود. شرکت در برنامه های بسیج از او یک مرد کامل ساخته بود به طوری که در اولین اعزام سراسری استان به جبهه های جنگ، داوطلب حضور در جبهه می شود. ‏فرمانده پایگاه به او می گوید: «حسین تو سن و سالت کم است و جبهه هم که مثل پایگاه نگهبانی نیست؛ آنجا درگیری و جنگ با دشمن است.

... دوست هم سن و سال شهید صافی می گوید: ‏« ایشان اصرار داشت که من پیش نماز بایستم؛ بیشتر اوقات من و او تنها بودیم. وقت اذان؛ هر کجا که بودیم سریع آماده می شدیم و نماز را دو نفری به جماعت می خواندیم؛ ولی قرار گذاشتیم یک بار من پیش نماز باشم؛ یک بار هم ایشان. در کارهای خیر همیشه پیش قدم بود و می گفت خداوند دوست دارد که ما به دیگران کمک کنیم » ....