پایگاه فرهنگی اطلاع رسانی شهدای دانش آموز

محسن از ٩ سالگی نماز خواندن را شروع کرد، اما من نمیدانستم؛ یک روز پسر کوچکم، گفت : "مامان، محسن یه کاری کرده ... !" من با ناراحتی پرسیدم : "چه کاری ... ؟" "روزی دو ریال به من میدهد و میگوید به مامان نگو من نماز میخوانم ..." عادت همیشه اش بود، کارهای خدا پسندانه اش را از من مخفی میکرد.

... شادی روح شهید محسن ساری صلوات ...

شهید رضا پناهی :

اولین نرم افزار اندروید شهدای دبیرستان زینبیه و ثارالله میانه

با عنوان اپلیکیشن دختران آفتاب رونمایی گردید.

این نرم افزار اندروید زندگینامه و وصیتنامه

شهدای دانش آموز میانه رو در خود جای داده.

... برای دریافت اینجا تلیک نمایید ...

تصاویری از محیط نرم افزار :

شهید علی رضا محمودی :

ولادت: ۱۳۴۸، کرج شهادت: ۱۳۶۱، شغل: دانش آموز سمت: بسیجی

فرازهایی از دل نوشته ی شهید که در مراسم همرزمش رضا جهازی خواند:

ان الله اشتری من المؤمنین انفسهم و اموالهم بأن لهم الجنة 

السلام علیک یا اباعبدالله، السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین

با سلام بر هم وطنم، هم دینم، دوستم، هم سفرم، همسنگرم، هم رزمم، آموزگارم، خواننده قرآنم، گوینده حدیثم، رهرو راه حسین، عاشق دین حسین، عاشق رزم حسین، عاشق مرگ حسین، رضای خدایم و رضای دینم، رضا، رضا جهازی.

شهید علی رضا محمودی نسب

ولادت: 23/4/1348 ، کرج / شهادت: 29/11/1361، شغل: دانش آموز سمت: بسیجی

فرازهایی از توبه نامه شهید 13 ساله شهید محمودی:

بار خدایا از کارهایی که کرده ام به تو پناه می برم از جمله :

از این که حسد کردم... از این که تظاهر به مطلبی کردم که اصلاً نمی دانستم... از این که زیبایی قلمم را به رخ کسی کشیدم.... از این که در غذا خوردن به یاد فقیران نبودم.... از این که مرگ را فراموش کردم.... از این که در راهت سستی و تنبلی کردم.... از این که عفت زبانم را به لغات بیهوده آلودم..... از این که در سطح پایین ترین افراد جامعه زندگی نکردم.... از این که منتظر بودم تا دیگران به من سلام کنند.... از این که شب بهر نماز شب بیدار نشدم.... از این که دیگران را به کسی خنداندم، غافل از این که خود خنده دارتر از همه هستم.... از این که لحظه ای به ابدی بودن دنیا و تجملاتش فکر کردم.... از این که در مقابل متکبرها، متکبرترین و در مقابل اشخاص متواضع، متواضع تر نبودم.... از این که شکمم سیر بود و یاد گرسنگان نبودم.... از این که زبانم گفت بفرمایید ولی دلم گفت نفرمایید. از این که نشان دادم کاره ای هستم، خدا کند که پست و مقام پستمان نکند.... از این که ایمانم به بنده ات بیشتر از ایمانم به تو بود.... از این که منتظر تعریف و تمجید دیگران بودم، غافل از این که تو بهتر از دیگران می نویسی و با حافظه تری..... از این که در سخن گفتن و راه رفتن ادای دیگران را درآوردم.... از این که پولی بخشیدم و دلم خواست از من تشکر کنند.... از این که از گفتن مطالب غیر لازم خودداری نکردم و پرحرفی کردم.... از این که کاری را که باید فی سبیل الله می کردم نفع شخصی مصلحت یا رضایت دیگران را نیز در نظر داشتم.... از این که نماز را بی معنی خواندم و حواسم جای دیگری بود، در نتیجه دچار شک در نماز شدم.... از این که بی دلیل خندیدم و کمتر سعی کردم جدی باشم و یا هر کسی را مسخره کردم.... از این که " خدا می بیند " را در همه کارهایم دخالت ندادم.... از این که کسی صدایم زد اما من خودم را از روی ترس و یا جهل، یا حسد و یا ... به نشنیدن زدم.... از ...... و.....